Hayatı Bir Şiirle Sonlandırmak

Lise yıllarından beri severim şiir kitaplarını. öyle oturup roman gibi okuyamasam da lise edebiyat öğretmenimin tavsiyesine uyup her gece uyumadan yanı başımdaki şiir kitaplarından bir şiir seçer okuyup öyle dalarım uykuya. Bu alışkanlık zaman zaman sanalda da sürmeye başladı. 

Günü bir şiirle sonlandırmak..

Böyle tanıdım Ahmet Erhan'ı. Ruhlarımız selam verdi birbirine. Bakıpta göremediğim çok insanın aksine yerinde kalp taşıyan insanlardandı. Şiirlerinde hep onu, kendimi buldum. Yalın, hassas, kırılgan, içine atan, hayat yorgunu şiirleri ise, lirik, melankolik, acı bir haykırıştı.

Yetiştiği ve yaşadığı dönemin tüm acılarını, günahlarını, veballerini sırtında taşıyormuş gibi. Haydar Ergülen'in tabiriyle, "Dünyada yılkıya bırakılmış bir uyumsuzdur, bir ötelidir, bir umutsuz, ve kabilenin hayırsız oğludur. Bunun bilinci şaire acıyla kazılı, şiirine acıyla yazılıdır baştan beri.

Herkesin onu yazdığı şiirlerde çokça değindiği için "Anneci" olduğunu sandığından yakınmıştı, Ahmet Erhan. “Babamın yaşı 51’i geçmeye çalışıyorum” demişti bir söyleşisinde, başardı da.4 yıl daha fazla yaşadı babasından. At yarışını severdi, hep son ayakta yatırırdı kuponlarını, güzel futbol oynardı. Sakatlanana kadar Adanademir'da futbol oynamıştı.

"Alacakaranlıktaki ülke(1981)" ile Behçet Necatigil Şiir Ödülünü aldı. Ahmet Erhan'ın "Yaşamın Ufuk Çizgisi" (1982), "Akdeniz Lirikleri" (1982), "Sevda Şiirleri (1984), "Ateşi çalmayı deneyenler için" (1984), "Zeytin Ağacı" (1984), "Ölüm nedeni bilinmiyor" (1988) adlı kitablarından sonra DENİZ, UNUTMA ADINI sekizinci şiir kitabıdır.

Daha yazacak çok şiirlerin vardı.Bizi şiirlerinden öksüz bıraktın gittin. Şiirlerin emanetin kaldı bize...Emin ellerde sen Hoşçakal.