Zaman Değirmeni

Bugün babaların günü. Varolma sebebimiz Onlar. Bugünü babasıyla kutlayanlar şanslı. Bugünü çocuğuyla kutlayan da şanslı. Hem babası hem çocuğuyla kutlayanlar en şanslıları. Kalplerinden geçenleri babalarının yüzüne bakıp, boynuna sarılıp söyleyebilecekler. Ya kaybedenler... Bugün onlar için hüzünlü bir gün mü. Ben ce hayır. Bu onların bizim varolma sebebimiz olmalarını, bize öğrettiği değerlerin onunla birlikte yok olduğunu, sendelediğimizde, üzüldüğümüzde, kırılıp döküldüğümüzde, yanımızda olmadığını, göstermez ki. Tabi  Can Dündar'ın dediği gibi,

Meğer “babalılar”ın bu şenliği, “babasızlar”ın yarasına tuz ekermiş. İnsanoğlu, evlatlığını da defnediyor babasıyla birlikte…Önce tutamaksız kalmış gibi sendeliyor.Sonra onsuz yürümeyi öğreniyor. Ve ardından özlemin sonsuzluğu başlıyor.Günün birinde herkesin gönülsüz kaydolacağı, mahzun bir yetimler ocağı…"
Zamanı biz yarattık, bir değirmen gibi öğutüyor insanoğlunu. Önce babamızın küçük kızı, sonra kocamızın sevgili eşi, çocuğumuzun annesi derken torunumuzun ninesi oluyoruz. Değirmenin döndükçe, değirmeninin çarkı durmak bilmiyor; dönüyor, dönüyor. Çark döndükçe, elimizdeki anlar birer birer kayboluyor. bir taraftan bugün düne, dün maziye, yarın  bugüne dönüşüp, yeni bir gün karşılıyor bizi, daha ne olduğunu anlayamadan o da dün oluyor. Geride bizim olan bir tek hatıralar kalıyor. Ben henüz bugünü yaşarken babacığımın boynuna sarılıp, sanki son kezmiş gibi onu ne kadar sevdiğimi söyleyebildiğim sarılıp öpebildiğim için çok .....çok şanslıyım....Bu son mu... bunu değirmen biliyor.
Can Dündar'ın bu sene kaybettiği babasının ardından bir ağıta dönüşmüş yazısını okuyunca gözyaşlarımı tutamadım. Cahit Sıtkı'nın satırlarını babasının mezartaşından evrenin her neresindelerse tüm babalara göndermiş,

Öldük ölümden bir şeyler umarak,
Bir büyük boşlukta bozuldu büyü...
Nasıl hatırlamazsın o türküyü,
Gök parçası, dal demeti, kuş tüyü,
Alıştığımız bir şeydi yaşamak....

Bütün babaların Babalar Gününü kutlarım.