Kartaneleri

Kar tanelerinin eşsiz güzelliğini 1885 yılında ilk kez fotoğraflayan kişinin Wilson A. Bentley olduğunu biliyor muydunuz? Üstelik Vermont'lu basit bir çiftçi olan Bentley, kendi bulduğu yöntemle, mikroskopla fotoğraf çekme tekniğini kullanmış, bilim ve fotoğraf dünyasında büyük bir çığır açmıştır. Bentley, gördüğü muhteşem sanat karşısında adeta büyülenmiş ve elli yıl boyunca çektiği 6000 den fazla fotoğraf içinde kristal yapıları birbirinin aynı olan iki kar tanesine rastlayamamıştır. Her biri ayrı birer tasarım olan bu kar kristalleri doğanın sunduğu bir mucizesidir.

Çıplak gözle görülemeyecek kadar küçük bu mucizeler, pek çok sanatçıya ilham olmuş, fırçaların ucunda görünür hale gelerek ebedi güzellikler oluşturmuşlardır. Doğa her ne kadar mucizeyi çıplak gözden gizlese de, o gerçek muhteşem kristalleri bir araya getirerek oluşturduğu "kar" dediğimiz bembeyaz örtüyü insanoğlunun ayaklarının altına cömertçe sermiştir. Gerçi insanlar bu güzel rengi kirletmekte çok geç kalmazlar... Açılan beyaz sayfalar çok çabuk siyahlaşıverir.

Sömestri bizim zamanımızda bembeyaz karlarda iç çamaşırlarımıza kadar sırılsıklam olana kadar kartopu oynamak, kızakla kaymak, kardan adam yapmak demekti. Oysa şimdi kirlenen dünyamızın çocukları bu keyfi tadabilmek için en az 2000 metre yükseğe çıkmak zorunda kalıyorlar ne yazık ki...
Sormak istiyorum size... Bir kış sabahı uyanıp, her yeri örten o bembeyaz örtüyü gördüğünüzde ne hissedersiniz?
O uzayıp giden beyazın saflığında birden kıpır kıpır oluvermez mi içimiz? Bir ferahlık bir huzur çocukça bir sevinç sarıvermez mi bizi? Niye diye hiç düşündünüz mü?
Karlı bir havada benim önce çocukluğum aklıma geliverir. Onun için, önünden geçtiğim pastanenin camekanından seçtiğim, en kırmızısından elmalı şekeri alışımdaki çocuksu saflık, dondurucu soğuğunda bile burnuma ve yanaklarıma yansıyan pembelik, nefesimden çıkan sıcak buhar, ayakkabılarımın altında ezilirken kulağıma gelen ses, kızıl ve mor rengi gökyüzünden yansıyan ışıktır benim için "kar". Çocukluğumda annemin sulu köfte için ayırdığı havuçları burnuna takmak için aşırdığım, en sevdiğim şapkamı bile paylaştığım kardan adamın dostluğundaki güvendir. Onun içindir ki beyaz, saflığın masumiyetin, bozulmamış, kirlenmemiş değerlerimizin simgesidir.
Karlı bir kış gününde çatışmadan uzak, farklı ve özgür bir dünyanın kapısından, ışığın sembolü beyazın aydınlığını duyumsarım. Tüm insanların barış ve özgürlük içinde yaşadığı bir dünyanın ışığı görünür penceremden. Pencereyi açarım; alnıma, yanaklarıma avucuma damlayan kar taneleri beni yeni bir başlangıca doğru sürükler. Bir kış sabahı uyanıp, her yeri örten o bembeyaz örtüyü gördüğümde hep bunu hissederim.
Ta ki insanlar o bembeyaz örtüyü kirletene dek.