Mirror

"Çocukluğum beni görse ne yaptılar sana böyle diye ağlardı." demiş Furuğ Ferruhzad.
Peki ya siz çocukluğunuzu görseniz ne yapardınız? Beynimin kıvrımları arasından seçmeye çalışıyorum çocuk yüzümü. Siyah beyaz bir görüntü geliyor gözümün önüne. Hatıraları düşünmek hep hüzün vermiştir bana. Yine göğsümde aynı sızıyı hissediyorum. Sıcak ağustos ayının öğleden sonralarına gidiyorum. Annemin öğle uykusu için beni neden o kadar zorladığını anlamasam da, düşüncelerim bana, annemin yanıma uzanıp okuduğu Ayşegül serisi kitaplarının resimlerine bakıp hayal kurduğum sıcak yaz öğleden sonralarının huzurunu getiriyor.  Apartman komşularımızın çocuklarıyla bahçedeki ağaçların tepelerine çıkıp, köşe kapmaca oynadığımız, bütün gün hiç eve girmediğimiz susayınca annemizin pencereden sarkıttığı sepetin içinden suyumuzu içip, akşam ezanı okununcaya kadar sokakta oynadığımız, babalarımızın işten eve döndüğü saatlerde evlere dağıldığımız o saf, masum çocukluk günleri. Çok hareketli, kendine güvenen, çalışkan bir çocuktum. Mutlu bir çocuktum.
Her geçen yıl,çocukluğumuzla aramıza, giderek artan zamanı koysa bile, geçen süre bizim aksimize onu hiç değiştirmez. Ne zaman çağırsak o neşeli,  masum,  mutlu haliyle koşarak gelir.
Bugün bu videoyu izledikten sonra çocukluğumu çağırıp sorduğum soruya vereceği cevap ne olurdu diye düşündüm.Çocukluğum şimdiki beni nasıl görüyor?
İşte  cevap vermesi en zor soru bu benim için. Bilmiyorum. Bildiğim bir şey var mutluymuşum. Geriye dönüp bakmaktan hiç hoşlanmıyorum. Evlere kapandığımız pandemi virüsünün yol açtığı bu tutsak günleri, kendimle başbaşa kalmış olmak, beni kendimle ilgili, mutlu olmakla ilgili, elinde olanlar ve kaybettiklerim ile ilgili düşünme ve kararlar alma durumunda bıraktı.
......
Geçip gitti o günler ah…
Geçip gitti güneşte kavrulan bitkiler gibi;
Akasya kokusu ile sarhoş olan o sokaklar
Kaybolup gittiler.
Dönüşü olmayan o yolların patırtılı kalabalığında
Ve yanaklarını sardunya çiçeği yapraklarıyla süsleyen o kız.
Yalnız bir kadın şimdi;
Yalnız bir kadın.
Yalnız…
Yalnız…

Furuğ Ferruhzad

Mutlu olmanın bir seçim olduğuna inanmak istiyorum. Bu seçimi yaptım çoktan. Ancak bunu nasıl sürdüreceğimle ilgili ciddi zorluklar yaşıyorum. Tam bitti o duyguyu gömdüm derken sanki bir is lekesi gibi tekrardan beliriveriyor. Tekrar siliyorum tekrar çıkıyor. Ancak şundan eminim ki bugünkü ben kolay kolay pes etmez...
Bazen çocuk olmak gerek.Dünyaya çocukluğunun gözünden bakmak için onunla çocuk olmak gerek bazen.Sihirli masallarla bü­yüyen çocukların dünyası hep güzellik­lerle dolu ve sürekli mutlu beklentiler ve mutlu sonralarla bezenmiştir. Çocukken her şey rengarenktir, dünya da bunun başında gelir! Hayaller vardır asla sonu olmayan ve karanlıkları bile aydınlık­lara çıkarabilen…

Bazen çocukluğunuzla kalın derim. sevgiyle DS